Met een groep van twaalf vrienden – een mix van stellen, singles, mannen en vrouwen tussen de 40 en 50 – hadden we al heel wat uitjes georganiseerd. Maar dit was iets totaal anders.

Het begon al meteen goed: geblinddoekt werden we in kleine groepjes afgezet bij verschillende treinstations in Amsterdam. We hadden geen idee waar we waren. Via cryptische hints en quizvragen probeerden we met elkaar in contact te komen en elkaars locatie te achterhalen. Het lukte — met flink wat gegiechel en gestuntel — om elkaar uiteindelijk te vinden op een verrassend symbolische plek: het zwembad waar één van ons vroeger had leren zwemmen.

Daarna ging het tempo omhoog. In de middag speelden we een escaperoom-achtig spel in een nagebouwde gevangenis. We zaten letterlijk opgesloten, en dat werkte op de groepsdynamiek: wie nam het voortouw, wie hield zich stil, wie hield misschien wel informatie achter?

Het spel eindigde met een ogenschijnlijk rustig diner. Maar natuurlijk bleek dat schijn: tijdens het eten begonnen zich subtiele spelontwikkelingen af te tekenen. Vertrouwen werd getest. Blikken werden veelzeggend. Zelfs op een volle maag bleven we scherp.

Wat deze dag zo bijzonder maakte? De afwisseling, de originaliteit én de persoonlijke benadering. Elk onderdeel voelde afgestemd op onze groep. Of je nu fanatiek bent of juist afwachtend, iedereen had een rol. En we gingen naar huis met verhalen waar we het nóg over hebben.

Ik had nooit gedacht dat ik zó fanatiek kon worden. Voor ik het wist zat ik tegen een nep-muur te schreeuwen omdat iemand de sleutel niet doorgaf. Heerlijk!

– Karin

Wat ik mooi vond, was dat echt iedereen op z’n plek zat. Of je nou druk, stil, analytisch of chaotisch bent — iedereen werd vanzelf onderdeel van het verhaal.

– Henrice